Moje Kujawy

   Kujawy to region, z którym moja rodzina jest związana od setek lat, szczególnie ze strony matki mojego ojca.  Bohaterką mojej rymowanki jest siostra mojej babci – Katarzyna. Tę rymowankę  poświęcam jej i wszystkim kujawiakom, którzy przyczynili się do rozwoju tradycji kujawskich. Mieszkańcy Kujaw wypracowali  przez wieki  bardzo wyrazistą i piękną kulturę.  Między innymi mamy swój strój ludowy. Kujawy też słyną ze swych tradycji muzycznych. Kujawiak został zaliczony do polskich tańców narodowych.  Nie wiem czy siostra mojej babci była muzykalna. Gdyby nawet takie zdolności posiadała i tak nie mogłaby ich rozwijać, bo była za biedna, żeby uczyć się muzyki. Po drugiej wojnie światowej, kiedy sytuacja naszej rodziny z czasem się poprawiła, marzenia o nauce muzyki niektórych  członków  mojej rodziny mogły być zrealizowane – moje, moich córek, obecnie realizują je też  moje wnuczki – uczennice szkoły muzycznej w Bydgoszczy.    Zdjęcie poniżej pokazuje, że tradycje muzyczne Kujaw mają się dobrze. To nasz rodzinny skład muzyczny w niepełnym składzie. Oprócz tych widocznych na zdjęciu, grają jeszcze dwie osoby (na fortepianie i druga osoba na skrzypcach).

Takie sobie domowe muzykowanie moich potomków - rodzonych Kujawianek

TO  KUJAWY

Jestem Kachna prosto z Kujaw.

Z tej krainy ród wywodzę.

To ma ziemia ulubiona.

Cieszę się, że stąd pochodzę.

Mam na głowie wianek z kwiatów,

przy nim wstążki kolorowe -

żółte, białe  i  czerwone,

modre,  zielone, różowe,

 a na szyi sznur korali.

Mam spódnicę też czerwoną.

Noszę bluzkę z kołnierzykiem

koronkami ozdobioną;

bucik czarny, sznurowany

I fartuszek z haftem białym.

Lubię  tańczyć.  Lubię śpiewać.

Nucę sobie przez dzień cały.

Znam chłopaka Kujawiaka

co fantazję ma niemałą.

Nosi  koszulę czerwoną

chociaż czasem wkłada białą.

Ma  kapelusz czarny z wstążką,

buty czarne z cholewami.

Kiedy zimno wkłada jakę.

 Lubi  grać z muzykantami.

Brzmią melodie rzewne,śpiewne -

takie na kujawską nutę,

melancholią zabarwione,

jakąś tęsknotą osnute.

lecz po chwili wnet oberek

z kujawiakiem się spotyka.

Nastrój smutku precz odchodzi.

Radość swoje drzwi odmyka.

Kiedy muzykanci grają,

chłopak mnie do tańca prosi.

Furczą wstążki i spódnice

a muzyka nas unosi.

My lubimy grać i tańczyć,

by ochotę mieć do pracy

i wzbogacać polską ziemię.

Znają z tego nas rodacy.

Obszar Kujaw w XV wieku

Taka to jest ta kraina

me Kujawy ulubione –

żyzne, barwne, pracowite,

rozśpiewane, roztańczone!

                        Eulalia  Ryszkowska